Zielona Karta to Międzynarodowy Certyfikat Ubezpieczenia Komunikacyjnego, dający takie same uprawnienia jak polisa OC, czyli ochronę kierowcy przed ponoszeniem kosztów likwidacji szkód, które wyrządził osobom trzecim. Różnica między OC a Zieloną Kartą dotyczy jedynie obszaru jej obowiązywania. Na podstawie polisy OC unikniemy płacenia za szkody z własnej kieszeni w krajach UE oraz w Andorze, Islandii, Monako, Szwajcarii i Serbii.
Podróżując po tych państwach nie musimy posiadać też żadnych dodatkowych dokumentów.
Jeśli natomiast nasz wyjazd związany będzie z przekroczeniem granic: Albanii, Białorusi, Bośni i Hercegowiny, Czarnogóry, Iranu, Izraela, Macedonii, Maroka, Mołdawii, Rosji, Tunezji, Turcji czy Ukrainy – należy zaopatrzyć się w Zieloną Kartę.
Zakres i ważność Zielonej Karty
Zakres Zielonej Karty obejmuje odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim zgodnie z prawem państwa, na którego terytorium doszło do zdarzenia objętego ochroną. Oznacza to, że za szkody wyrządzone przez właściciela pojazdu zapłaci ubezpieczyciel.
Dokument jest ważny w krajach, które podpisały konwencję i należą do tzw. Systemu Zielonej Karty.
Nazwa polisy pochodzi od koloru druku. Polisa ma jeden wzór graficzny obowiązujący we wszystkich krajach. Formularz napisany jest natomiast w dwóch językach: języku narodowym kraju wydania karty oraz w jednym z dwóch języków oficjalnych – angielskim lub francuskim.
Dokument otrzymuje się na okres nie krótszy niż 15 dni i nie dłuższy niż 12 miesięcy.